Rozdział 78

*z perspektywy Oli.

Po moich słowach Julka tylko popatrzyła na mnie, uśmiechnęła się, przytuliła mnie i szepnęła mi do ucha – „to dobrze.” Chłopcy po około 2 minutach zeszli ze sceny. Od razu zaczęli kierować się w naszą stronę. Kuba podszedł do Julki delikatnie ujął ją w pasie, a potem pocałował. Wiktor natomiast był jeszcze gdzieś z tyłu, zahaczył o paru, jak  się wydawało znajomych, i w końcu doszedł do nas. Stałam jak nieprzytomna i gapiłam się na niego, ale w końcu otrząsnęłam się.

- podobało się? – zapytał.

- i to bardzo, bardzo, bardzo! – odpowiedziałam mu od razu.

- to się cieszę. – powiedział i wydawało mi się teraz, że jest dziwnie przygnębiony.

- co jest?

- nic… - odparł oschle.

- widzę, że coś jednak się stało. Możesz powiedzieć.

- jest mi przykro. Tak, jest mi przykro bo powinniśmy teraz wyglądać tak jak Julka i Kuba. Powinniśmy, ale… Ty musiałaś wybrać co innego, kogoś innego.

- czyli to moja wina? Że nie jest tak jak powinno być, że…

- po części tak, ale… z resztą nieważne. Nie powinienem w ogóle zaczynać tematu. – powiedział szybciej i odwrócił się w drugą stronę, ale wtedy złapałam go za rękę.

- Wiktor… pocałuj mnie.

- co?

- pocałuj mnie.

Nie puściłam jego ręki. Przyciągnęłam go do siebie, a on stał już pare centymetrów ode mnie. Popatrzyliśmy sobie w oczy, a potem nasze usta złączyły się. Miałam teraz w głowie obraz naszego pierwszego pocałunku. Kiedy to obydwoje wylądowaliśmy na podłodze. Nie zdawałam sobie sprawy, że może on być dla mnie teraz aż tak ważny. Kiedy zakończyliśmy pocałunek, a wraz z tym znikły z mojej głowy wszystkie myśli, chłopak popatrzył na mnie.

- nie… nie tak powinno być. – powiedział ocierając łzę w co nie do końca mogłam teraz uwierzyć. – ale jeszcze będzie dobrze. Zobaczysz. – uśmiechnął się i odszedł.

Znowu zaczęłam zastanawiać się, czemu to powiedziałam i czemu to zrobiłam. Mam chłopaka, całuję się z innym. Zachowuję się jak… nie powiem kto, bo nie dążę do tego, żeby stać się taką osobą… Po paru minutach podeszła do mnie Julka, a Kuba pobiegł za Wiktorem.

- jesteście dziwni. Całujecie się i…

- proszę nie kończ. Wiem jak to wygląda, ale niedługo się to zmieni. Nie gadajmy o tym, chodź! – powiedziałam szybko i pociągnęłam ją za rękę.