Rozdział 73

*z perspektywy Julki.

Kilka godzin później znajdowaliśmy się już w słynnej galerii „Harrods.” Każdy sklep i każda wystawa powodowały, że buzia sama mi się otwierała. Ogólnie mówiąc, każdy był zachwycony tym, co widział. Ceny oczywiście były kosmiczne, ale nic nie stało na przeszkodzie, aby oglądnąć to wszystko. Maszerowaliśmy powoli rozglądając się dookoła. W pewnym momencie postanowiliśmy się rozdzielić. Ja i Olka poszłyśmy w jedną stronę, a chłopaki w drugą. Zaczęłyśmy wchodzić do każdego sklepu i przeglądać każdą półkę i każdy stojak z ubraniami. Byłyśmy tym wszystkim bardzo podekscytowane. Obeszłyśmy już chyba 10 sklepów i kiedy weszłyśmy do 11 zamarłam. Zobaczyłam sukienkę, która sama nie wiem czemu, ale tak mi się spodobała, że po prostu chciałam ją mieć na własność i nikomu nie oddawać. Była to sukienka jak każda inna. W sumie to niczym się nie wyróżniała.

- Ola, muszę ją ubrać.

- i tak jej nie kupisz. – powiedziała i zaśmiała się.

- trudno. Chodź!

Wślizgnęłam się do jednej z przebieralni i zaczęłam wciskać się w sukienkę. Czułam się w niej rewelacyjnie. Kiedy Ola mnie w niej zobaczyła powiedziała tylko „wow.” W tym też momencie dołączyli do nas chłopaki.

- mam najpiękniejszą dziewczynę na świecie. – mówił Kuba i wbijał we mnie swój wzrok, jak widać podobało się mu.

- dobra, koniec zachwycania się. Ściągam ją.

Po około godzinie kierowaliśmy się już do wyjścia. W sumie w galerii spędziliśmy około trzech godzin. Kiedy wróciliśmy do domu, była godzina 18.

Ostrożnie wysiedliśmy z auta i szliśmy w stronę drzwi.

- cicho! – wyszeptał w pewnym momencie Kuba i wszyscy się zatrzymali.

- znowu. – mówił Wiktor.

Złapałam Kubę za rękę i mocno trzymałam.

- wchodźmy do środka. – nalegałam.

- wchodźmy. – powtórzył mój chłopak.

Siedzieliśmy teraz przy kominku, każdy z kubkiem gorącego kakao i rozmawialiśmy, co chwila się śmiejąc.

*z perspektywy Wiktora.

Tej nocy, było tak jak pierwszej. Spałem w pokoju z Olką, a Kuba ze swoją dziewczyną. Jutro czekał nas dosyć ciężki dzień. Urodziny Julki i masa przygotowań. Wszystko jednakże było już ustalone, teraz tylko czekać, aż cały plan wypali.

- Wiktor. – mówiła cicho Ola.

- hmm? – szeptałem już prawie śpiąc.

- nie śpij.

- nie śpię. – powiedziałem i odwróciłem się twarzą w jej stronę. – wszystko ok.?

- tak. – wymamrotała i zaczęła cicho szlochać.

Natychmiast wyszedłem spod kołdry i usiadłem obok jej łóżka.

- co jest? – zapytałem.

- czasami tak mam… że zaczynam myśleć o wszystkim i po prostu robi mi się przykro. Najbardziej teraz boli, gdy myślę o Dawidzie. Brakuje mi go bardzo, najbardziej na świecie…

Chwyciłem teraz delikatnie jej rękę i zacząłem ocierać jej łzy.

- dziękuję, że tu jesteś. – odparła i przytuliła mnie.