Rozdział 71

*z perspektywy Julki.

Tego samego dnia, wieczorem około godziny 18.30 byliśmy już w okolicach London Eye. Wszyscy byliśmy nieziemsko podekscytowani. W końcu nadszedł ten moment i wsiedliśmy do jednej z kapsuł. Była duża, cała przeszklona i już wiedzieliśmy, że szykuje się niezapomniane 45 minut. Równo o 19 koło wystartowało. Poruszaliśmy się bardzo powoli, ale nikomu to nie przeszkadzało. Stałam obok Kuby i mocno trzymałam go za rękę, cały czas uśmiechając się. Nie wierzyłam własnym oczom, bo wszystko co mnie teraz otaczało było cudowne! Widziałam zachwyt w oczach Olki, która dalej była lekko zdołowana. Popatrzyłam teraz znacząco na Wiktora, a ten od razu podszedł do niej. Dziewczyna lekko zmieszała się, ale nic nie zrobiła. Staliśmy teraz w czwórkę obok siebie i podziwialiśmy cały Londyn. W pewnym momencie chyba łzy stanęły mi w oczach. Od dziecka marzyłam, aby być w tym miejscu. Zastanawiałam się jak to jest… a teraz już wiedziałam i po prostu niezmiernie się z tego cieszyłam. W pewnym momencie zauważyłam, że Wiktor i Olka stoją obok siebie co raz bliżej i razem na coś patrzą. Wyglądali naprawdę uroczo. Gdyby byli teraz parą… byłoby jeszcze lepiej. Kiedy cały czas tak na nich patrzyłam, oni również popatrzyli na mnie i zaczęliśmy się śmiać.

- Julka… - powiedział nagle cicho Kuba, opierając się o barierkę i patrząc gdzieś daleko.

- słucham? – powiedziałam, oparłam się jak on i patrzyłam na niego.

- kocham cię. – zerknął na mnie słodkimi oczami.

- ja ciebie bardziej dupku. – odpowiedziałam i pocałowaliśmy się delikatnie.

Czas mijał teraz powoli, ale nie przeszkadzało nam to, ponieważ chcieliśmy zobaczyć jak najwięcej.

- wiesz, że za 2 dni Twoje urodziny, prawda? – ciągnął dalej.

- wiem, wiem i szczerze, to trochę mnie to przeraża. Już 18 lat…

- no widzisz. Tak to jest, moja ty dorosła. – mówił śmiejąc się.

*z perspektywy Oli.

Staliśmy cały czas z Wiktorem i próbowaliśmy dostrzec nawet najmniejsze, ale za to najpiękniejsze szczegóły.

- widzisz…? – zapytał nagle.

- hmm?

- tam. – powiedział i wskazał palcem na niebo.

- a co dokładnie mam widzieć?

- gwiazdy…

- a noto widzę. – odparłam i zaśmiałam się. – jak byłam małą dziewczynką, zawsze wyobrażałam sobie, że jedna z nich należy do mnie, tak po prostu. Uwielbiam patrzeć w niebo.

Chłopak nic nie powiedział, ale zobaczyłam w jego oczach jakieś dziwne zaintrygowanie. Julka i Kuba poszli przejść się na około kapsuły. My dalej staliśmy i podziwialiśmy. W pewnym momencie położyłam głowę na ramieniu Wiktora. Początkowo zawahałam się, ale zaryzykowałam. On dalej milczał, ale zaśmiał się delikatnie.

_________________________________________

Jaram się Londynem! <333333 zabierzcie mnie tam :) był ktoś z Was? xx