Rozdział 75

*z perspektywy Kuby.

- Julka wstawaj, wstawaj! Szybciej!

- nie mogę! Noga! – krzyczała i zaczęła uderzać pięścią o śnieg.

W tym samym momencie mężczyzna znajdował się już obok nas. W ekspresowym tempie wepchnąłem się przed Julkę. Ona jakoś wygrzebała się ze śniegu i stanęła za mną. Wtedy zmęczonym głosem powiedziałem mu, że jeżeli ma coś komuś zrobić, niech zrobi to mi, nie jej. Wtedy dziewczyna złapała mnie za ramię i zaczęła stukać palcem w czoło.

- Kuba, idziemy stąd!

- jak idziemy? Odwrócimy się, a on wbije nam nóż w plecy.

- to co ku*wa? Mamy tu stać i czekać aż sobie łaskawie ten typek odejdzie?

- hey, please don’t do nothing. Who you are? Please… - mówiłem zagubiony.

- shut up!

- ja stąd idę. – powiedziała zdecydowanie dziewczyna.

- idź. – odpowiedziałem momentalnie. – uciekaj.

W sumie nie wierzyłem, że dzieje się to naprawdę, ale Julka zaczęła się oddalać. Ja natomiast stałem naprzeciwko mężczyzny i nie wiedziałem co zrobić. Każdy mój ruch, mógł wywołać coś czego potem nie dałoby się już odwrócić.

*z perspektywy Julki.

Szłam teraz przed siebie szybko, coraz szybciej… W pewnym momencie zaczęłam biec. Uświadomiłam sobie, że w jak najszybszym tempie muszę sprowadzić pomoc.

Nie wiem jakim cudem, ale zrobiłam wielkie koło i znajdowałam się jakieś 200 metrów przed naszym domkiem. Wbiegłam do środka. Udawałam, że nic nie widzę i zaczęłam krzyczeć:

- ubierać się i idziemy! Kuba nas potrzebuje, szybciej!

- ej, co się stało?! – pytał Wiktor.

- ubieraj się i chodź! Powiem za chwilę.

Po chwili znajdowaliśmy się już na zewnątrz i wędrowaliśmy pod górkę. Wtedy też wszystko im wytłumaczyłam.

- Boże… - szepnęłam kiedy zobaczyłam z daleka Kubę leżącego w śniegu. – Boże!

Zaczęłam biec, próbując utrzymać się na nogach. Byłam już całkiem blisko, chłopak się nie ruszał. Upadłam na śnieg, chwyciłam jego rękę i zamknęłam oczy…

- siema. – usłyszałam nagle.

- Kuba?!

- no a kto?

- idioto! – krzyknęłam i odeszłam na bok.

Wstał teraz i popatrzył na nas.

- co się tu działo? – dopytywał Wiktor.

- to był ten gościu… ten, którego widziałem przez okno, przed którym uciekaliśmy. Nie wiem o co chodzi…

- nic ci nie zrobił?

- tylko tu, ale to nic. – mówił i zaczął pokazywać ranę na ręce.

- wracajmy do domu.

Szliśmy powoli przed siebie. Wszyscy milczeli. W pewnym momencie poczułam czyjąś rękę na ramieniu. Udawałam, że nic nie czuję i szłam dalej.

- dobrze, że stamtąd poszłaś.

- nie odzywaj się do mnie. – wykrztusiłam.

- o co ci chodzi?

- o nic… Puść mnie. – przyspieszyłam. Chwilę potem chwyciłam za klamkę i weszłam do domu.

Wtedy też usłyszałam „niespodzianka!” Głosy te rozchodziły się po mieszkaniu od strony telewizora. Zobaczyłam tam Mańka, a na ekranie Klaudię i Patryka. Oczy napełniły mi się łzami. Szczerze mówiąc… przez to co stało się przed chwilą zapomniałam, że dzisiaj moje urodziny. Stałam teraz jak słup soli i wpatrywałam się to w TV, to w Olę, Wiktora, Mańka i Kubę, którzy śpiewali mi „Sto lat”…

 ___________________________________________

mała informacja, dla niektórych - nie jestem robotem, nie piszę all day all night.. :)

ps. nie wie ktoś z Was, jak przywrócić pasek nawigacyjny na blogu? bo mi zniknął i tak troszkę niewygodnie. próbowałam już zmieniać kolor itp, ale nic. :/