Rozdział 80

*z perspektywy Julki.

Rano wstaliśmy o godzinie 7.30. Chłopcy byli dzisiaj zorganizowani, jak nigdy wcześniej. Biegali po domu, to tu to tam. Zaczęli nosić walizki, sprawdzali czy wszystko wzięliśmy, czy o niczym nie zapomnieliśmy. Kiedy wybiła 8.30 musieliśmy wyjeżdżać i kierować się w stronę lotniska. Kuba i Wiktor byli już na zewnątrz i czekali na nas, natomiast ja i Olka stałyśmy obok kominka, w którym nie płonął już żaden ogień i wpatrywałyśmy się w ściany domu. Było nam przykro, że już musimy stąd wyjeżdżać. Przyjeżdżając, a właściwie przylatując do Anglii, do Londynu, spełniałyśmy swoje marzenie. Teraz musimy już je zakończyć. Miałam łzy w oczach. Poczułam, że cała staje się giętka i ledwo trzymam się na nogach. Podbiegłam do przyjaciółki, która czuła się bardzo podobnie, a wywnioskowałam to po kliku łzach, na jej policzkach. Przytuliłam ją mocno i nie chciałam puścić. W końcu przyszli do nas chłopcy, najwidoczniej nie mogli się na nas doczekać.

- musimy iść. – powiedział Kuba, próbując nas rozdzielić.

W końcu odkleiłyśmy się od siebie, ale byłyśmy całe zapłakane.

- ejj. – mówił dalej Kuba smutnym i słodkim głosem. – nie smutajcie. – objął mnie od tyłu i delikatnie pocałował w szyję.

Ja momentalnie odwróciłam się i dałam mu buziaka w usta, a potem przytuliłam się do niego, zamykając oczy. Zanim jednak to zrobiłam zauważyłam Wiktora, który przytula do siebie Olę. Po paru minutach, gdy już na stałe opuściliśmy „nasz” dom i wyszliśmy na zewnątrz, udaliśmy się do „naszego” vana. Kiedy odjeżdżaliśmy, cały czas patrzyliśmy jeszcze w szybę, nawet pomachaliśmy, a potem wszystko to znikło nam z oczu.

*z perspektywy Oli.

Po paru godzinach, kiedy już wszystko mieliśmy załatwione, siedzieliśmy w wygodnych fotelach na pokładzie. Czekaliśmy, aż w końcu wzbijemy się nad ziemię i polecimy prosto do Polski. Nie minęło 15 minut, kiedy tak właśnie się stało. Gdy byliśmy jeszcze nisko zerkaliśmy za małe okienka i żegnaliśmy się z Anglią. Nasz lot znowu miał trwać  około 2 godzin. Tak więc początkowo siedzieliśmy, rozmawialiśmy, ale przede wszystkim nudziliśmy się. Od tych kilkuset wypowiedzianych teraz słów, zaschło mi w gardle.

- Wiktor podaj mi moją wodę. – mówiłam i poprawiałam sobie pas. – Wiktor, podaj mi wodę. – powtórzyłam się, ponieważ nie uzyskałam z jego strony, żadnej odpowiedzi.

Popatrzyłam wtedy na niego. Siedział koło mnie, więc bardzo dobrze mogłam się mu przypatrzeć. Zauważyłam od razu, że cały czas wpatruje się w jakąś dziewczynę. Była bardzo ładna i przypuszczalnie była Polką. Siedziała bardzo blisko nas i uśmiechała się do niego niewinnie, a on odpowiadał jej tym samym.

- hm? Mówiłaś coś? – zapytał i patrzył na mnie z wielkim bananem.

- nie, skądże…

- no co chciałaś?

- mówię. Już nic, dzięki.

- nie to nie.

Poczułam się teraz okropnie. Sama nie wiedziałam, co się ze mną dzieje, ale totalnie mnie to zdołowało. Wiktor tak po prostu olał mnie i posyłał słodki uśmieszek do jakiejś laski z samolotu. Odwróciłam głowę w drugą stronę nie chcąc na to patrzeć.

- nie mów, że będziesz płakać. – odezwała się od razu Julka.

- czemu?

- masz łzy w oczach…

- gorąco tu, to dlatego.

- i tak wiem, że nie, ale powiesz mi potem.

- zbyt dobrze mnie znasz.

- ej… ta dziewczyna, tam. – zaczęła i wskazała wzrokiem na tą osobę. – cały czas się tu lampi, zaczyna mnie wkurzać.

- patrzy się… bo spodobała się Wiktorowi. – odpowiedziałam ciszej i głośno przełknęłam ślinę.

*z perspektywy Wiktora.

Przez około 15 minut siedziałam i wpatrywałam się w oczy… sam nie wiem kogo. Miałem jednak teraz pewność, że była to Polka, ponieważ miała nieziemską urodę. Chciałem oderwać od niej wzrok, ale nie mogłem, gdyż ciągle mnie obserwowała. W pewnym momencie Ola podniosła się ze swojego miejsca i krótko oznajmiła Julce, iż idzie do toalety. Wtedy też nieznajoma dziewczyna śledziła wzrokiem Olkę. Chwilę potem szybko, cicho i zgrabnie podniosła się z fotela, podbiegła i usiadła obok mnie. Zamurowało mnie.

- hej. – wydusiłem z siebie.

- cześć panie słodki. – dalej uśmiechała się. – co ta za dziewczynka tu siedzi? Może się zamieni na chwilę i pójdzie tam, a ja zostanę tu.

Poprawiłem się wtedy i zobaczyłam irytujące miny Kuby i Julki, byli najwyraźniej źli.

- wiesz… to chyba nie najlepszy pomysł.

- ale czemu, przecież koło fajnego chłopaka powinna siedzieć fajna dziewczyna, a nie taka…

- jaka? –usłyszałem wtedy głos Oli.

- właśnie taka. – powiedziała nieznajoma, podniosła się, otarła się o Olkę i wróciła na swoje miejsce. A przyjaciółka zerknęła na mnie prawie z płaczem.

- Kuba, proszę usiądź tu. – odparła.

- już idę. – powiedział i popatrzył na Wiktora wściekły.

Złapałem wtedy dziewczynę za rękę.

- Ola, proszę…

- puść mnie. – odezwała się od razu i wyrwała się. Zaraz potem usiadł obok mnie Kuba.