Rozdział 74

*z perspektywy Wiktora.

Kiedy się obudziłem zauważyłem, że nikogo nie ma w pokoju. Zegarek wskazywał na godzinę 8.43. Wstałem z łóżka i pomaszerowałem na dół. Zastałem w kuchni Olkę i Kubę.

- to jak robimy? – pytałem przecierając oczy.

- dobra… Ja nie mam pojęcia. – mówił Kuba i zaczął się denerwować.

- ej, ale spokojnie. – powiedziałem i zacząłem się śmiać. – może zróbmy tak. – zacząłem. – na początku zamówimy pizze, coś tam się napijemy, weźmiemy Mańka, żeby było nas więcej. Zadzwonimy do Patryka i z kamerką przez TV. Byłby fajny klimacik. Potem będzie big suprise, bo dasz jej tą sukienkę, ona się ucieszy i ją będzie ubierać, a w tym czasie my wyparujemy z kuchni z tortem. Julka zdmuchnie świeczki, coś tam porobimy, a potem pojedziemy do centrum i tam ten rejs po Tamizie, gra? Gra!

- jestem za! – wykrzyknęła Ola z uśmiechem na twarzy.

- cicho, bo się obudzi. – uspokoił ją natychmiast Kuba.

- dobra, dobra… to jak, pasuje Ci Kuba?

- myślę, że byłoby fajnie. Tylko teraz trzeba ją zabrać na spacer. Wy tu z Wiktorem szuru buru, ozdabiacie i tak dalej. Ile potrzebujecie czasu?

- 2 godziny? – zaproponował chłopak.

- ok. Więcej nie, bo umarzniemy!

Po około 10 minutach, na dole pojawiła się Julka i dziwnie zaczęła się na nas patrzeć. My jednak udawaliśmy, że nie mamy żadnych planów, że to zwyczajny dzień, jak wszystkie inne. Około godziny 11, Kuba i Julka wyszli z domku.

*z perspektywy Julki.

- tak właściwie to gdzie idziemy? – zaczęła pytać.

- zobaczysz.

Szliśmy bardzo powoli, rozglądając się dookoła. Szliśmy i rozmawialiśmy o wszystkim. W pewnym momencie weszliśmy trochę pod górę. Było tam dużo śniegu, więc wziąłem dziewczyną na barana i zacząłem biec w tamtą stronę.

- puść mnie! Kuba! – krzyczała i waliła pięściami po moich plecach. Trzymałem ją jednak na tyle mocno, że nie zdołała się wyrwać.

W końcu obydwoje wylądowaliśmy w śniegu. Zaczęliśmy się w nim rzucać i turlać. Po około 5 minutach postanowiliśmy się ogarnąć i wstać.

- Julka! – krzyknąłem nagle.

Dziewczyna momentalnie wstała, zaczęła krzyczeć i odsunęła się. Ja stałem teraz w bez ruchu.

- proszę… zostaw. To znaczy… Please, don’t do it. – mówiłem powoli i zacząłem się jąkać, cały trząść i nie wiedziałem co robić.

Powoli cofałem się do tyłu, uważając na każdy krok.

- Kuba! – krzyczała za mną Julka.

- who you are? – wymamrotałem.

- it isn’t your business, little boy. – odpowiedział mężczyzna, dalej trzymając nóż w ręce…

- Julka… - zacząłem szeptać. – spieprzamy stąd, teraz!

Zaczęliśmy biec przed siebie tak szybko, jak tylko mogliśmy. Wyciągnąłem w między czasie telefon i zadzwoniłem do Mańka, bo jego numer jako pierwszy mi się wyświetlił.

- Maniek?! Przyje… - nie dokończyłem…