Rozdział 83

*z perspektywy Oli.

- tutaj jest pokój rodziców i łazienka. A tu… - mówił otwierając drzwi. – mój pokój.

- pasowałoby tu chyba posprzątać. – zaczęłam się śmiać.

Tak. Znajdowaliśmy się teraz w mieszkaniu Wiktora. Mieszkał nie w domu, a w dużej kamienicy. Było tam bardzo przytulnie. Po kilkunastu minutach, kiedy już mniej więcej wiedziałam, gdzie co się znajduje, usiedliśmy w salonie przy kominku. Byłam przykryta kocem i opierałam głowę na ramieniu Wiktora. W pewnym momencie usiadłam naprzeciwko niego.

- możemy pogadać?

- możemy. – odpowiedział z uśmiechem.

Głośno przełknęłam ślinę i zaczęłam mówić, chociaż w ogóle tego wcześniej nie planowałam.

- na sylwestrze i kilka dni po sylwestrze bardzo cię polubiłam i byłeś mi naprawdę bliski. Nie znałam cię praktycznie w ogóle, a i tak coś jakby mnie do ciebie przyciągało. Potem… strzeliłam focha na cały świat i poszłam do Michała, to był wielki, ogromny błąd, który więcej się nie powtórzy. Jak polecieliśmy do Anglii, jak tam… zaszło to wszystko między nami… zaczęłam coś do ciebie czuć. Po tym koncercie uświadomiłam sobie, że naprawdę jesteś mi potrzebny i nie dam sobie rady bez ciebie. Zakochałam się i nie wiedziałam co mam zrobić. Dzisiaj… o dzisiejszym dniu nie chcę rozmawiać i wolałabym o nim nie pamiętać. Przepraszam. – skończyłam i rzuciłam się na niego, przytulając go.

- Ola… jesteś teraz dla mnie najważniejsza. Mam nadzieję, że będzie już tak zawsze. Nie, to ja przepraszam. – wtedy pocałował mnie w czoło. – cieszę się, że jesteśmy razem.

Kiedy wybiła godzina 15, postanowiłam wrócić do domu i tak też zrobiłam. Musiałam w końcu przywitać się z rodzicami i wszystko im opowiedzieć…

*z perspektywy Julki.

- a co wy tam lobiliście?

- a dużo, dużo rzeczy. – mówił Kuba, odpowiadając na pytania Oskara.

Mama Kuby i Mateuszek również byli u nas, ale w kuchni. Natomiast my siedzieliśmy u mnie w pokoju i rozmawialiśmy.

Kiedy Oskarowi w końcu skończyły się wszystkie pytania wyszedł z pokoju i udał się do reszty. Ja natomiast wtuliłam się w Kubę i obydwoje grzaliśmy się pod ciepłym kocem.

- halo? – mówiłam odbierając telefon od Oli. – jak tam?

- no hej, hej. Idę właśnie do domu, byłam u Wiktora i… tak jesteśmy razem, ale na resztę szczegółów musicie poczekać. Nie chcę mi się i nie będę nawijać przez telefon.

- no ok. musimy się dowiedzieć jak najszybciej. Idź już do tego domu, bo rodzice pewnie czekają. Pozdrów ich ode mnie, papaaaa.

Zaczęły teraz mijać godziny, potem następne i następne. W końcu Kuba z resztą wrócili do domu. Usiadłam teraz przed komputerem z kubkiem gorącego kakao w ręce. Zaczęłam wszystko po kolei przeglądać. W pewnym momencie do pokoju wbiegł mój braciszek i przytulił się do mnie, co było podejrzane.

- chcesz coś?

- nie chce… - w tym momencie zaczął cicho płakać i od razu wybiegł z pokoju.

- ej, Oskar! – wyszłam za nim i zobaczyłam w pokoju przed telewizorem rodziców, którzy trzymali go w swoich ramionach.

- Julcia, chodź do nas.

- czemu on tak nagle…?

- nie dziw się mu, bo za chwilę też pewnie będziesz w takim stanie.

- co się stało? – zapytałam bardziej energicznie i poczułam jakieś dziwne dreszcze, przechodzące przez całe ciało.

- mamy dla ciebie niezbyt dobrą, a w ręcz mega smutną informację… - odparł po krótkiej chwili tata, a potem wszyscy popatrzyli na mnie. Widziałam przygnębienie i smutek w ich oczach, którego wcześniej nie dostrzegłam.