Rozdział 79

*z perspektywy Julki.

Wczorajszego wieczoru wróciliśmy do naszego domku około godziny 21. Trochę zmarzliśmy, ale prawie w ogóle się tym nie przejmowaliśmy. Następnego dnia, a właściwie był to ostatni pełny dzień pobytu w Anglii wstaliśmy wcześniej i jakoś szybciej niż zwykle, uwinęliśmy się ze śniadaniem.

- jakie plany na dzisiaj? – spytałam.

- teraz możemy robić co chcemy, ale wieczorem trzeba się spakować, bo jutro rano na lotnisko, na samolot, ehh… - powiedział Kuba.

- nie chcę mi się teraz w ostatni dzień tutaj siedzieć, jedźmy gdzieś.

- ej, Kuba. – zaczął Wiktor. – a może basen?

- jak dla mnie może być. To jak dziewczyny?

- pasuje. – odpowiedziała Olka z uśmiechem na twarzy.

Po 30 minutach, byliśmy gotowi, więc wskoczyliśmy do vana i pojechaliśmy. W końcu weszliśmy do środka, gdzie zapłaciliśmy, a potem udaliśmy się do szatni.

- już się tak nie poprawiaj, Wiktorowi się spodoba. – mówiłam do Olki śmiejąc się.

- spadaj!

- sama się zbadaj siostro! – powiedziałam i posłałam jej buziaczka.

Po paru minutach opuściłyśmy przebieralnie i weszłyśmy na baseny. Od razu dostrzegłyśmy chłopaków mimo tego, że było tam bardzo dużo osób. Zaczęliśmy pływać, chlapać się, nurkować, gonić. Robiliśmy wszystko, aby tylko nie nudzić się w wodzie. Obserwowałam przez jakiś czas Wiktora i widziałam, że nie może spuścić wzroku z Olki. Teraz tylko czekałam na moment, kiedy wrócimy do Polski, przyjaciółka podejdzie do Michała, zerwie z nim, oleje i pójdzie do niego. Wtedy będzie szczęśliwa!

Po półtorej godziny postanowiliśmy zakończyć naszą przygodę z londyńskim basenem. Wysuszyliśmy się, ubraliśmy, ogarnęliśmy i stanęliśmy już na zewnątrz.

- noto teraz gdzie? – pytał Wiktor.

- jestem głodny, wy pewnie też, więc już wiem gdzie pojedziemy. – odpowiedział mu natychmiast Kuba z uśmiechem.

Po tych słowach szybko wsiedliśmy do Mańka i pojechaliśmy do jakiejś restauracji. Szybko zjedliśmy, a potem postanowiliśmy już wrócić do domu.

Chwilę odpoczęliśmy, oglądnęliśmy coś w TV, a następnie wzięliśmy się za pakowanie. Zajęło nam ono 2 godziny, ponieważ co chwilę śmialiśmy się i wygłupialiśmy.

- nie chcę stąd jechać. – mówiła Olka, kiedy siedzieliśmy na kanapie i patrzyliśmy w płonący ogień kominka.

- kiedyś trzeba. – zauważył Kuba.

Kiedy zjedliśmy kolację, stwierdziliśmy, że lepiej będzie, jak położymy się wcześniej spać. Byliśmy w łóżkach już o godzinie 21. Zasnęliśmy dosyć szybko, jak małe dzieci.