Rozdział 2

Następnego dnia wstałam i zaczęłam przygotowywać się do wyjścia – do szkoły. Poszłam wraz z Olą. Czuła się lepiej niż wczoraj. Ale mimo wszystko, nie mogła przestać myśleć o Dawidzie. Nie chciała jednak o tym rozmawiać, rozumiałam to.

Chodziłyśmy do tej samej klasy, mieliśmy matematykę, nie cierpiałyśmy tego przedmiotu. Kolega z sąsiedniej ławki – Patryk (najlepszy przyjaciel Dawida), podrzucił nam karteczkę. Odczytałyśmy „ ta przerwa, koło schodów, obydwie czekajcie.” Nie wiedziałyśmy o czym Patryk chce porozmawiać. Czekałyśmy na niego. Przyszedł, nie był w najlepszym humorze. Zawsze był on wesoły, zabawny, żartobliwy, ale nie teraz… wyglądał jakby coś wyżarło prawdziwego jego i zastąpiło zwyczajną pustką.

- Ola… rozmawiałaś z nim?

- nie. Ja nie zdążyłam nic powiedzieć. Tylko on… przepraszał mnie. – odpowiedziała Ola, znowu miała łzy w oczach. Jak ją widziałam też zbierało mi się na płacz.

- nie mówił Ci nic? Nie przyznał się? – pytał Patryk cały czas wbijając wzrok w ziemię.

- a miał się do czegoś przyznać?

- tak… ale skoro nie mówił, to jeszcze powie. Myślę, że wystarczy mu na to czasu, że zdąży. A i .. nie wspominajcie, że gadałem z Wami. Nie chce, żeby się na mnie wkurzył.

- Okej. – odpowiedziałyśmy równocześnie z Olką.

Przerwa trwała jeszcze 5 minut. Milczałyśmy. Dopiero, gdy szłyśmy w kierunku naszej sali Ola powiedziała :

- coś się musiało stać… Patryk nigdy taki nie był. – powiedziała i niezadowolona usiadła w ławce.

Siedziałyśmy w szkole jeszcze 2 godziny. Gdy lekcje się skończyły Ola pożegnała się ze mną i powiedziała, że wróci do domu skrótem, chciała zostać sama, odpocząć , przemyśleć to wszystko. Oczywiście zaakceptowałam to.

Ja wracając również zaczęłam zastanawiać się o co chodziło koledze. Byłam już prawie pod domem.  Zobaczyłam, że naprzeciwko mnie idzie Patryk. Zdziwiłam się, mieszkał on dosyć daleko od mojego domu, a właściwie po drugiej stronie Krakowa. Osobiście bardzo go lubiłam, często z nim gadałam itd. Do czasu kiedy Dawid rozstał się z Olą.

- Julka czekaj … - zawołał i podbiegł do mnie.

- co jest ?

- jest źle. Bardzo źle. Powiem Ci, ale obiecaj … obiecaj, że nie powiesz nikomu! Szczególnie Oli. Jak ona się teraz dowie, załamie się. Wolę, żeby Dawid sam jej to powiedział, w końcu planuje to niedługo zrobić.

- będzie mi ciężko jej nic nie mówić. To moja przyjaciółka, siostra wręcz…

- wiem. Ale zrobisz to dla jej dobra.

- okej… obiecuję. A teraz, słucham.

- dobra. Huu… nie wiem jak to powiedzieć, więc może, będę walił prosto z mostu, Daw… - i nie dokończył, bo w tym momencie rozległ się krzyk:

- siema ludzie! – była to Patrycja. „koleżanka” ze szkoły. Wszystkich denerwowała. Zawsze pojawiała się w najmniej odpowiednich momentach. Zanim podeszła pod nas usłyszałam tylko złość Patryka wyrażoną w słowie „ku*wa”

- Patrycja… mogłabyś odejść? Chcemy porozmawiać z Julką.

- zaraz zaraz! Ale słuchaj, padniesz jak się dowiesz!

- nie chcę Cię słuchać, sorry. Ale to nie odpowiedni moment na twoje głupie gadanie.  – powiedział do Patrycji wkurzony Patryk i odszedł.

Ona jednak nie przejęła się i zaczęła nawijać… nie wiadomo o czym.

Patryk odszedł, ale zaraz  napisał mi sms-a „bądź o 19 w parku, tam Ci powiem.”