Rozdział 4

Kolejny tydzień minął normalnie. Powiedzmy, że normalnie. Patryk chodził po szkole, ze spuszczoną głową, z nikim nie gadał, na lekcji cały czas patrzył w okno. Ola natomiast zaczęła powoli wracać do siebie. Ale cały czas pytała mnie, czy nie domyślam się przypadkiem o czym ma się dowiedzieć od Dawida. Gdy tylko o tym wspominała, stawał mi przed oczami obraz Patryka, który wszystko mi opowiadał, a w między czasie płakał. Wiedziałam, że nie mogę jej powiedzieć. Chciałam dotrzymać słowa, z resztą gdybym jej powiedziała, Patryk by się na mnie nieźle wkurzył. Tak… to była nasza normalność.

W piątek wieczorem poszłam z Olą na rolki. Jeździłyśmy wszędzie, na koniec pojechałyśmy do parku.

Usiadłyśmy i odpoczęłyśmy. Nagle usłyszałyśmy jakieś krzyki. Odwróciłyśmy się, zobaczyłyśmy jak jakiś facet szarpie się z jakąś dziewczyną. Nagle popatrzyła się na nas. Płakała i krzyczała. Wtedy wstałam, jakby nigdy nic jechałam w ich stronę. Była to Klaudia, dziewczyna Patryka. Widziałam ją raz, ale… na szczęście poznałam. Podjechałam i próbowałam odciągnąć tego gościa. Wywrócił mnie. Ja jednak podniosłam się i kopnęłam go rolką tam, gdzie chyba nie powinnam kopać obcego gościa.

Wtedy odsunął się. Kazałam mu spieprzać i zostawić Klaudię w spokoju. Dziwne, ale posłuchał i odbiegł.

- wszystko okej? – zapytałam trochę troskliwym głosem.

- tak… dzięki wielkie. – mówiła dalej przestraszona. -  A tak w ogóle, skąd znasz moje imię? – spytała i patrzyła na mnie niepewnie. Muszę przyznać… była bardzo ładna. Pasowała do swojego chłopaka,  nie ma co.

- od Patryka. Jestem jego znajomą, chodzimy razem do klasy.

- aha! To Ty z nim ostatnio tu rozmawiałaś w parku?

- taaa… - wtedy zawahałam się. Koło mnie stała Ola. Nic jej przecież o tym nie mówiłam, nie mogłam!  Nie chciałam, żeby się skapnęła, że coś jest na rzeczy. – a kiedy dokładnie…?

- w poniedziałek. Czekałaś tu na niego. To Ty?

- oj, nie. Musiałaś mnie pomylić z kimś innym.

- mhm. noto sorki, że mieszam. Jeszcze raz wielkie dzięki, a teraz muszę iść. Papa!

- Trzymaj się.

Klaudia odeszła… a Ola patrzyła na mnie, jakbym była z innej planety.

- o co chodzi? Ahahah. Znamy ją?

- znamy. To dziewczyna Patryka. Ostatnio mi powiedział. – skończyłam i pojechałam tyłem w stronę ławki.

- Julaa!

I bum. Znowu się wywróciłam, a raczej na kogoś wpadłam. Uderzyłam się trochę w głowę, ale jakoś się podtrzymałam na rękach.

- przepraszam! Bardzo, bardzo, bardzo. Tylko wstań i powiedz, że wszystko jest ok. to będzie super! – ktoś powiedział w moją stronę.

- o ja pie*dolę… - szepnęłam. Był to chłopak. Mniej więcej w naszym wieku, ewentualnie troszkę starszy. Ale za to… mega przystojny.

- żyjesz? – zapytał uśmiechając się.

- przykro mi, ale tak.

Wtedy już stałam. Popatrzył na mnie i jeszcze raz uśmiechnął się. Jego uśmiech był mega słodki.

- jestem Kuba, jakby co.

- nie wiem czy mogę zdradzić Ci moje imię Jakubie. – przy tym zaśmiałam się cicho i delikatnie.

- widzę, że jesteś jedną z dziewczyn, które siebie szanują. I bardzo dobrze, takich teraz jest co raz mniej.

- okej. Widzę, że jednak muszę zdradzić to imię. Jestem Julka.

- no i tak od razu lepiej. – powiedział i uśmiechnął się szeroko. – wiesz, będę już szedł…  radzę Ci, żebyś sobie zamontowała lusterka. Chociaż… fajnie było na Ciebie wpaść. Tylko troszkę się spieszę, mama ma dzisiaj imieniny. Synek nie może zawieść.

- haha. No oczywiście, że nie. Kwiaciarnia w tamtą stronę, żegnam!

- sam bym nie trafił, dziękuje Julio! – mówił i śmiał się. – paa!

Wtedy odszedł. A ja obróciłam się i zobaczyłam śmiejącą się Olę. Ten widok mnie poruszył, dawno nie widziałam jej takiej wesołej. Podeszłam do niej i zapytałam :

- dobrze się czujesz kochana?

-  taak! Hahah. Żebyś siebie widziała buraczku! Uuuuu. Ja jakiś romans tu z tym Kubusiem wyczuwam.

- Oluś, skarbie. Widzę go pierwszy raz na oczy i pewnie już nigdy go nie spotkam… a ty mi tu o romansie?

- pogrzeb w kieszeni to zobaczymy kto ma rację. – powiedziała szyderczo się uśmiechając.

Zrobiłam jak kazała. Wyciągnęłam z kieszeni małą karteczkę. Pisało „ so call me maybe „ niżej podany był numer. Jak to zobaczyłam, zdziwiłam się, ale równocześnie chyba nieświadomie się uśmiechnęłam, a raczej wybuchłam śmiechem. Ola wstała, pociągnęła mnie za rękę.

- jedziemy do domu! Musisz ochłonąć. Za dużo emocji dla ciebie jak na jeden dzień. Buhaha. – odpowiedziała  zadowolona Ola.